حـبـذا پـای گـل و صـبـحـدم و فـصـل بهار

باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار

بــی رخ یـار هـوای گـل و گـلـزارم نـیـسـت

زانـکـه بـا دسـت نـسـیـم چـمـن و بوی بهار

هـمـه بـتـخـانهٔ چین نقش و نگارست ولیک

اهـل مـعـنـی نـپـرسـتـنـد مـگـر نـقـش نـگار

در دل تـنـگ مـن آمد غم و جز یار نیافت

اوسـت کـانـدر حـرم عـشـق تو می‌یابد بار

ســکــه روی مــرا نــقــش نـبـیـنـی زانـروی

کـه درسـتـسـت کـه چـشـمت نبود بر دینار

خـرم آنـروز کـه مـن بـوسـه شـمارم ز لبت

گـر چـه بـیـرون ز قـیـامـت نـبـود روز شـمار

گــفــتـی از لـعـل لـبـت کـام بـر آرم روزی

چـون مـراد مـن دلـسـوخـتـه ایـنـست برآر

از مــیــانـت چـو کـمـر مـیـل کـنـارسـت مـرا

گـر چـه بـی زر ز مـیـانـت نتوان جست کنار

گـر بـتـیـغـش بـزنـی روی نـپـیـچـد خـواجو

کـه دلـش را سـر یارست و تنش را سر دار